نمونه هائی از نکات مثبت زندگی در آمریکا
گارگین فتائی
.
البته ممکنه این موارد در جایی از آمریکا باشه و در جای دیگه نباشه چون آمریکا کشور خیلی بزرگیه و البته کشورضد و نقیضهاست.
این موارد همگی مربوط میشه به شهر لوس آنجلس در ایالت کالیفرنیا که فکر می کنم در جاهای دیگه آمریکا هم کمابیش یه همین شکله.
.
طرز برخورد در ادارات
متاسفانه در ایران ما شاهد این هستیم که برخورد کارمندان و مسئولین ادارات با مردم روز به روز داره بدتر میشه و البته این برخورد بد از طرف مردم نسبت به کارمندان هم دیده میشه که ناشی از بی حوصلگی و فشارهای روانی و عصلی هست.
این برخورد بد در اداراتی که حساسیت و فشار در اونها بیشتره نظیر دادگستری و ادارات اون و یا زمانی که صف های طوالانی در اونها وجود داره نظیر ادارات بیمه بیشتر دیده میشه.
خیلی از این رفتارها بدون جواب می مونه و وقتی به مقامات مسئول گزارش هم میدی اونها میگند با کمبود پرسنل مواجهیم و نظایر اینها و یا متاسفانه موقعیت اون شخص رو به رخ آدم می کشند مثلا جانبازه و یا رزمنده است یا فرزند شهیده که البته این چیزی جز تبعیض نمی تونه باشه.
در آمریکا کارمندان و مسئولین ادارات همگی با روی باز از آدم استقبال می کنند هیچ وقت با صدای بلند با آدم حرف نمی زنند همیشه خوش رو و خوش برخورد هستند در اونجا افراد مختلفی از نژادها و اقوام مختلف هستند که بدون قائل شدن به تبعیض یا تفاوت نام آونها رو خونده و به دقت به مسائل اونها رسیدگی می کنند و هر چقدر ارباب رجوع کار داشته باشند هیچ وقت نمیگند من وقت ندارم بیشتر از این نمی تونم جواب بدم و یا حوصلمو سر بردی یا اعصابم رو خورد کردی.
.
پیش داوریها
در ایران متاسفانه در خیلی از محله ها که مردم همدیگر رو میشناسند بر اساس زندگی خصوصی فرد نسبت به اونها قضاوت می کنند
مثلا اگه بدونند پسری بیکاره باهاش حرف نمی زنند و یا اینکه بدونند فلان مرد با زنش رفتار خوبی نداره با دید برابر بهش نگاه نمی کنند این طرز فکر گاهی به افراط کشیده میشه و برخی اوقات مردم تنها با دیدن ظاهر امر وبدون عمیق شدن در زندگی یک فرد در باره وی قضاوت کرده و با طرز برخوردشون زندگی اون فرد رو به سیاهی می کشونند.
حالب اینجاست که در آمریکا هیچ گاه بر اساس زندگی خصوصی یک فرد درباره او قضاوت نمی کنند اساساً یک فرد حق چنین کاری رو نداره و باید نسبت به همه برابر رفتار کنه در غیر این صورت متهم به برخورد تبعیض آمیز میشه مثلا حق نداره وقتی شخصی اومد به مغازش و معروفه که اون شخص از دید جامعه شخص علافیه تنها به همین عنوان بهش کالا نده.
.
رعایت صف
در آمریکا در همه جا از فروشگاهها که بسیار بزرگ تر از ایران هستند گرفته تا ادارات یا سایر اماکن و حتی اماکن عروسی و عزا موقع کشیدن غذا و مواردی نظیر اون در رعایت صف بسیار منظم هستند یعنی اگه سرشون بره وقتی بدونند هنوز نوبتشون نشده جلو نمیان و در این مورد هیچ کس ناظر بر اونها نیست یعنی در این گونه موارد پلیس یا ماموری وجود نداره و اونها با میل خود صف رو رعایت می کنند.
در ایران همه ما مزه بی انضباطی شدید در رعایت صف رو چشیدیم و دیدیم که فردی که نوبتش نیست چطوری با دوز و کلک خودش رو جلو انداخته و یا عین انسانهای اولیه به زور خودشو چپونده توی صف.
حالا این خوبه وقتی قسم دروغ می خوره که به فلان کس قسم می خورم من دوساعته اینجام اون وقت دیگه آدم واقعاً حرصش در میاد.
.
ظاهربینی
در ایران خیلی وقتها این ظاهربینی امان رو از آدم می بره و بعضی وقتها به حدی زیاده که آدم رو کلافه می کنه.
این ظاهر بینی می تونه از زوم شدن روی قیافه یک شخص تا طرز لباس پوشیدنش رو در بربگیره
در محله خود ما خیلی به ظاهر و طرز لباس پوشیدن یک فرد اهمیت میدن و در بیرون از محله ما در خیلی از محله ها این طوریه.
کافیه شما لباست کمی قدیمی باشه تا در برخی از محله ها مورد تمسخر قرار بگیری و یا برعکس محله هایی هم هستند که لباس های نو باعث تمسخر میشه کلا ظاهر یک فرد و لباس وی برای خیلی از ایرانیها در طول روز میشه سوژه صحبت و خنده.
در آمریکا از بس که اقوام و نژادهای مختلف با رنگها و لباس های گوناگون وجود داره ظاهر یک فرد هیچ وقت مثل ایران جلب توجه نمی کنه و هر فرد هر جور لباسی خواست می پوشه اعم از اینکه نو باشه یا کهنه و اصلا لباس یک فرد برای مردم مهم نیست تا سوژه صحبت براشون باشه.
.
رفتارهای تحقیرآمیز
در ابران ما همگی طعم تحقیر و فحش رو هنگام رانندگی و یا زمانی که عابر پیاده بودیم چشیدیم .
این طرز برخورد ناشایست رو ما وقتی عده ای از کنارمون رد میشند و اصطلاحا تیکه پرونی می کنند هم دیدیم نظیر عبور موتورسواران و دادن فحش های ناجور و گاز دادن و در رفتنشون .
متاسفانه مردم هم نسبت به هم روز به روز رفتارهای تحقیر آمیز پیدا می کنند از مغازه دارها گرفته تا رانندگان تاکسی و شخصی و یا همکاران و شرکا با هم و غیره.
و البته مردم خیلی وقتها اخمو هستند و چهره ای عبوث دارند بدون لبخند و وقتی از کنار کسی رد میشند حتی زیرزبونشون به اون شخص فحش هم میدن.
در آمریکا وقتی شما از خط عابر پیاده عبور می کنید ماشینها می ایستند تا شما رد بشید حتی اگه چراغ قرمز نباشه .
وقتی دو ماشین در دو خیابون متقاطع با هم برخورد می کنند دوستانه به هم تعارف می کنند که شما بفرمائید اما در ایران هیچ وقت این برخورد دوستانه نبوده بلکه هر کسی راه رو حق خودش دونسته و با همین کل کل کردنها باعث ایجاد ترافیک و فحش و بوق های راننده های دیگه شده.
در آمریکا شخص تا جایی که بتونه از بوق استفاده نمی کنه چون می دونه که شخص رو به رویی هم در موقعیتیه که ناگزیه حرکت نکنه.
جالب اینجاست که وقتی کسی از کنار شما رد میشه بدون اینکه شما رو بشناسه با لبخند به شما سلام میده.
در ایران در خیلی از اماکن مثل شرکتها و یا ارگانها و سازمانها وقتی یک نفر به اونجا به عنوان عضو وارد میشه گویا از حضورش زیاد خوش حال نمیشند و اونو رقیب خودشون به حساب میارند.
در آمریکا رقابت شدید بین شرکنتها و نهادها باعث شده که همگی اونها با روی باز پذیرای حضور مردم و مدعووین باشند.
.
توجه به افراد معلول
در ایران نمیشه گفت به معلولین اون طوری که باید توجه میشه تنها مرجع در این مورد بهزیستیه که اون هم در خیلی از موارد هیچ کمکی به معلولین نمی کنه اینو چون من خودم عضو اونجا بودم میگم.
در آمریکا نهادهای مختلفی برای افراد معلول وجود داره و امکانات ویژه ای هم دارند حتی افرادی که مثل ما مبتلا به آلبینیسم هستند برای خودشون سازمان وبژه ای دارند .
اتوبوس ها هم برای افراد فلج امکانات ویژه ای دارن که وقتی اونها با ویلچر می خوان بیان داخل اتوبوس سطح اتوبوس میاد پائین.
در جلوی اتوبوس ها هم برای دوچرخه ها جای مخصوصی وجود داره که یک فرد می تونه دوچرخش رو اونجا بزاره.
حتی سازمانی به نام اکسسaccess وجود داره که طی معاینات و مصاحبه ای که از افرا معلول به عمل میاره اگه معلولیتشون برای اونها محرز شد براشون راننده و ماشین مجانی می فرستند تا به هر کجا که خواستند برند آخه آمریکا کشور بزرگیه و خیلی از جاها رو نمیشه پیاده رفت .
توانبخشی اونجا هم اگه شما عضو بشید خیلی از تجهیزات رو مجانی د اختیارتون میزارند از کاستها و ضبظ پیشرفته دیجیتالی گرفته تا دستگاه بزرگ نمائی سی سی تی وی و کامپیوتر دسکتاپ مجانی به صورت لارج پرینتر با کیبوذد خاص و زوم تکست که خود برنامه گران فیمیت است و دیجیتال رکوردر و عینک با هر درجه و کیفیتی .
.
رعایت امنیت
در ایران ما زیاد شاهد این بودیم که از خونه ای سرقت میشه و یا ماشین کسی رو می دزدند و یا موتوری میاد و کیف یه خانمی رو میزنه .
نمونه های دیگه هم هست مثل درگیریهای خیابونی و چاقوکشی و عربده کشی .
در اینگونه موارد در بسیاری از اوقات حق به حق دار نمی رسه و مال باخته انقدر برای زنده کردن پول و یا پیدا کردن دزد به این اداره و اون اداره میره که آخر سر از پی گیری امر ناامید و مصنرف میشه.
در آمریکا کافیه کوچک ترین حادثه ناهنجاری رخ بده و یا شخصی یک تلفن ساده به پلبس که شماره اون به جای 110 در آمریکا 911 هست بکنه که انبوه پلیس حتی ماشین آتش نشانی و هلیکوپتر هم به محل حادثه بیان.
.
عدم وجود تبعیض
در ایران خیلی شاهد این بودیم که متاسفانه مردم قومیت و موقعیت اجتماعی همدیگر رو تحقیر می کنند مثلا میگند فلان شهرستانی اومده داره بهم امر و نهی می کنه و یا فلان شخص عرب یا لر و بلوچ و افغانی و البته با حالت تحقیر هم این الفاظ رو به کار می برند.
در آمریکا در همه جا شما سیاه پوستان ، زردپوستان ، مکزیکی ها و سرخپوستان و سفید پوستان و افراد شهری و روستائی و فقیر و ثروتمند و آسیایی و اروپایی رو می بینید که در ادارت و سایر اماکن در کنار هم کار کرده و غذا می خورند و حرف می زنند بدون اینکه چنین حسی نسبت به هم داشته باشند و شما خودت رو با همه برابر حس می کنی اعم از اروپایی و آمریکایی و یا آسیایی و آفریقایی
.
امکانات ویژه
در آمریکا امکانات و تسهیلات خاصی برای افراد وجود دارد مثلا اگر امکان رفتن به داروخانه به هر دلیلی برای آنها وجود ندارد دم در منزلشون داروها رو بهشون تحویل میدن .
اما در ایران ما دیدیم که هیچ فرقی بین کسی که خیلی ناتوان و بیماره با فرد عادی نیست و هر دوی این افراد هم باید برای گرفتن دارو خودشون یا اقوامشون به داروخونه ها برند.
اینها تنها چند نمونه از نکات مثبت موجود در آمریکا بود و واقعاً جای تاسف و افسوس داره که آمریکایی که عمرش به پونصد سال هم نمی رسه تونسته در بین مردم سیصد میلیونی خودش که متشکل از پیروان ادیان و اقوام و نژادهای گوناگون هستند به این خوبی فرهنگ سازی بکنه اما ایران پنج هزار ساله با اون فرهنگ غنی و دیرینه ای که داره هنوز در فرهنگ سازی بین مردمش ناتوان هست!
