حقیقت ، مهمانی ناخوانده

حقیقت ، مهمانی ناخوانده

گارگین فتائی

.

 

چه بنویسم

هر چه بنویسم

همه تکرار مکررات است

گرفتار در حصارهای بلندی

مدام تقلا می زنی

تا به ان سوی دیوار بپری

اما به آنچه می رسی

در خود فروماندگی است

به خود امید واهی می دهی

زیرا امید ،  دروغی شیرین است

و تو حقیقت تلخ را نمی خواهی

اما حقیقت بر سرت می کوبد

به تو می گوید

من همیشه و همه حال در کنار توام

 من مهمانی ناخوانده ام

اما چاره ای جز پذیرایی من نداری

حقیقت به تو می فهماند

که تلاش بیهوده نکن

آنچه باید واقع شود

سرانجام خواهد شد

و تو راه گریزی نداری

تنها با دروغ های زیبا

سعی می کنی

 این راه تلخ را شیرین سازی

اما درمیابی که شیرینی این راه

دلت را می زند

چرا که تمام تلاش تو

ساختن لذتی مصنوعی است

و سرانجام آنچه که برایت به جا می ماند

خشم و یاس و دلشکستگی است