سخنی با دوستان
سخنی با دوستان
گارگین فتائی
.
زمانی که در بلاگفا با انواع مشکلات فنی اعصاب خورد کن مواجه شدم و این اخلال و مشکلات مدت زیادی طول کشید ، به پیشنهاد عده ای از دوستان در سایت بیان وبلاگی ایجاد کردم تا دنباله رو وبلاگ قبلیم در بلاگفا باشد این وضعیت بخصوص از اول شهریور که برای من امکان ورود به بخش مدیریتم در بلاگفا به دلیل ادامه این اخلال امکان پذیر نشد کما اینکه خود مدیر بلاگفا هم در اخبار سایتش به این اخلال ها اذعان داشته و در حالی که من در سایت میهن بلاگ هم وبلاگ دارم که در آنجا هم این مشکلات و اخلال ها دست از سر وبلاگ نویسها بر نمی دارند ، تمام امیدم سایت بیان شد که سایتی قدرتمند بوده و در واقع وزنه ای در برابر بلاگفا محسوب می شود به همین خاطر بلاگفا امکان درج آدرس وبلاگ هایی که در سایت بیان ثبت کردند در بخش نظر دهی خود را نمی دهد.
اما افسوس و صد افسوس چرا که در بلاگفا من همیشه دارای نظر دهندگان فعالی بودم هر چند این نظردهی در برخی از ماههای سال نظیر اواسط تابستان خیلی کم میشد اما این نظردهی فعال وجود داشت.
متاسفانه با وجود ابنکه سعی در پربار کردن وبلاگم در سایت بیان داشته ام تنها در این وبلاگ چندین نفر آمده و نظر داده اند که همگی آنها به پستهای اولیه بر می گردد و مدتهاست وقتی بخش مدیریت این وبلاگ را باز می کنم دریغ از حتی یک نظر دهی!
همه کسانی که در کار وبلاگ نویسی هستند می دانند که این کار بدون مزد است و در وفقع کاری فرهنگی و مجانی است که برای زحمات آن اجر و پاداش مادی در نظر گرفته نشده و وقتی یک وبلاگ نویس با وجود داشتن مشغله و گرفتاریهای شغلی و مادی ، وقت خود را صرف وبلاگ نویسی می کنند این به این معنی است که به وبلاگ خود و خواننده های آن احترام گذاشته و برای آنها ارزش قائل است.
در ممالک غربی حتی برای وبلاگ نویسها جوایز مختلف و مسابقه های گوناگون وچود داشته و یک وبلاگ می تواند نقش بسیار موثری در پیشبرد اهداف مادی و معنوی یک شخص داشته باشد .
هدف من در این وبلاگ هم افزایش سطح آگاهی و ارائه نظرات و اشعار و نوشته ها و ترجمه های من بود که برای آنها ساعتها وقت گذاشته ام
با این وجود وقتی یک وبلاگ نویس احساس می کند هیچ کس هیچ نظری در وبلاگش نمی دهد تبعاً از وقتی که برای این کار گذاشته پشیمان شده و انگیزه ای برای ادامه کار در خود نمی بیند
شبکه های اجتماعی هم مشکلات خاص خودشان را دارند و نباید در جایگاه مقایسه شبکه های اجتماعی با وبلاگ برآمد .
باری امید است که با نظر دهی بیشتر از سوی دوستان و کاربران ، زمینه ادامه انگیزه برای کار در این وبلاگ فرهم آید
شاید یکی از علت هایی که دوستان کمی اینجا میان، اینه که به اون وب قبلی عادت کردن و پیدا کردن این آدرس براشون سخت باشه...مثلا من خودم ادرس وب گارنی تو آدرس هام بود ، آدرس این وب از پیشم پاک شده بود و از طریق سرچ تونستم اونو پیدا کنم..