من
من
گارگین فتائی
.
من!
میم و نون
من یعنی من خودم هستم
با تمام آن چیزهایی که من را « من » می سازد
با تمام خوبیها و بدیهایم
با تمام مشکلات و گرفتاریهایم
و تمام اینها مجموعه ای به نام « من » را می سازند
شاید اگر یکی از اجزاء این مجموعه نبود
دیگر منی وجود نداشت
شاید « من » به « تو » تبدیل می شد
و یا به « او» یی دیگر
به هر حال هر چه بودم دیگر من نبودم
« من » ضمیر عجیبی است!
نشان دهندهء هویت شخص
و البته ضمیر تکبر
ضمیر « منم منم » کردن ها
و گاهی ضمیر ناله و شکایت
چرا من!
و گاهی نیز ضمیر تردیدها
منو می گی؟
و زمانی نیز ضمیری ترحم آمیز
مگه من چکار کردم!
ضمیر من
همیشه و در همه حال
در همه زمانها
و نزد همهء اقوام
ضمیر اول است
اول شخص مفرد
چرا که در تمام نقاط دنیا
انسان اول از خود شروع می کند
خود را اول و مقدم می دارد
این من برتر
و البته در دید بسیاری از افراد
این « من بدبخت»
اما عمر این من محدود به این دنیاست
تا زمانی که در این دنیا هستی
می توانی به خودت « من » بگویی
این من تا آخر این دنیا هواره با توست
اما وقتی از این دنیا رخت بربستی
دیگر نمی توانی به خودت بگویی من
دیگر منی وجود نخواهد داشت
هستند کسانی که این « من » را در خود می کشند
تا به جای من « او» در وجودشان تجلی یابد
و بوده اند من هایی که به خاطر دل باختگی
از خود گذشته اند تا به « تو » ی معشوق برسند
که البته باز هم تمام اینها را برای ارضاء خود کرده اند
با کشتن من سفلی
به منی علیا
به منی بالاتر رسیده اند
اما از وجود « من » رهایی نیافته اند
من هر کاری بکند
باز « من » است
همان من خودخواه
که دست به هر کاری میزند
هر انسانی از زمانی که به دنیا می اید
با گریه های خود به دیگران می فهماند
که منی دیگر پای به این دنیا گذاشته است
منی دیگر یعنی منی تازه آمده است
که او نیز همه چیز را برای خود می خواهد
من یعنی
من برتر از دیگران هستم
یعنی من موجه تر
یعنی من اولی تر
یعنی من صالح تر
و این برخورد « من » ها با هم
دنیا را به جهنم تبدیل کرده است
جهنم در همین دنیاست
در درون تو
در « من » بودن تو
در « من » بودن دیگران
و در « من » بودن تمام انسانها
