اتوپیا یا آرمان شهر

اتوپیا ( آرمان شهر)

کاش این گونه بود

گارگین فتائی

.

 

چه خوب می شد اگه همه یکدیگرو دوست بدارن

توی دلو بیرون بدن ، همدیگرو قال نزارن

باطن و ظاهر همه صاف بود و یکی می شد

بهشت موعود خدا ، تو دنیای خاکی می شد

چه خوب می شد بین ماها فاصله ای وجود نداشت

شرط و شروط عاشقی ، تو دلا دوری نمی کاشت

همه به هم احترام و ارزش و حرمت بزارن

حرف همو باور کنن ، خنده رو لبها بیارن

کینه رو از دل بچینن ، جاش محبت بکارن

به عشق راستین دلا ، حرمت و ارزش بزارن

چه خوب می شد حقارتا از سینه ها برده می شد

تفاوتا میونمون شکسته و خورده می شد

همه به هم کمک کنیم دستای هم رو بگیریم

همه به هم خوبی کنیم ، عیبای هم رو نبینیم

خوشبختی همو بخوایم ، حسادتو دور بریزیم

خسّتو از دل ببریم ، با بدیها درستیزیم

اختلافا کنار می رفت قهر بازهم آشتی می شد

آرزوی آنچه رو که توی دلت کاشتی می شد

کلمهء دوسِت دارم عالی ترین واژه می شد

تنفر و حقارت هم پست ترین سوژه می شد

هر کسی اشتباه می کرد به زودی بخشیده می شد

شریک غمخوار همه ، یار ستم دیده می شد

غیبت و چاپلوسی نبود لجاجت زباله می شد

اعتقاد به همدیگه محکم و صد ساله می شد

مال من و مال تویی بین ماها وجود نداشت

فغیر و ناداری نبود فغر رنگ کبود نداشت

واژهء عشق ساده نبود هزار و یک معنی می شد

معشوق تحقیر نمی کرد حقارتا فانی می شد

اشک همه خنده می شد کدورتا شادی می شد

خرابی روح و تن هر کسی آبادی می شد

حسرت از گذشته ها توی دل کسی نبود

درد فراغ یار در عالم بی کسی نبود